رابطه بین اعتماد به نفس و خطرپذیری دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: یکی از پیامدهای اصلی عزت نفس در انسان ها، ایجاد اعتماد به نفس است. یکی از ویژگی های متاثر از اعتماد به نفس نیز خطرپذیری افراد است؛ به صورتی که می توان گفت افراد با اعتماد به نفس بالا با احتمال بیش تری به سمت تصمیم گیری هایی با احتمال خطر، پیامدهای منفی و ناخوشایند کشیده می شوند. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط میان این دو مؤلفه میان دانشجویان دختر ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان صورت گرفت. روش ها: دراین مطالعه توصیفی همبستگی 180 نفر از دانشجویان دختر سال سوم ساکن خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی اصفهان با استفاده از فرمول کوکران و نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند. ابزارگردآوری داده ها پرسشنامه های محقق ساخته اعتماد به نفس و خطرپذیری بودکه روایی و پایایی آن تأیید شد. از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون) جهت تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: میزان اعتماد به نفس و خطرپذیری اکثر پاسخگویان در سطح متوسط بوده و بین اعتماد به نفس و خطرپذیری رابطه منفی و معنادار وجود داشت(023/0=p و 169/0-=r). نمرات اعتماد به نفس و خطرپذیری در بین افراد متأهل و مجرد و در مقاطع تحصیلی مختلف اختلاف معناداری نداشت(714/0=p) اما میانگین نمرات اعتماد به نفس (138/3=f و 027/0=p) و خطرپذیری (019/0=p و 388/3=f) در میان گروه های اقتصادی اختلاف معنادارداشت. همچنین نتیجه آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین اعتماد به نفس و خطرپذیری رابطه منفی و معنادار وجود دارد(023/0=p و 169/0-=r). نتیجه گیری: با افزایش اعتماد به نفس، میزان خطرپذیری دانشجویان دختر به ویژه در رابطه با رفتارهای پرخطر کاهش می یافت؛ با توجه به این مساله پیشنهاد می شود اقداماتی در جهت افزایش اعتماد به نفس آنان همچون آموزش مهارت های اجتماعی، شناسایی استعدادهای بالقوه و فراهم ساختن شرایط برای بالفعل شدن آنها، استفاده صحیح از افکار و نظرات آنان در تصمیم گیری ها و تأمین نیازهای معنوی ایشان انجام گیرد.